evlilik yaşının 30ları geçmeye başladığı bugünlerde önemini yitirmiştir bu mevzu. klişe bir laf olacak belki ama insanın ruhunda bi kaşarlık olmadıktan sonra sevdiğiniz bir kadını bu sebepten dolayı bırakmak hakkaten mantıklı mı geliyor bilmiyorum.

samimiyete inanmak istiyorum. kendi yaşamınızdan bir yola çıkın, kendinize karşı dürüst olun arkadaşlar, benim gözlerim neler gördüyse sizin de gözleriniz görmüştür muhtemelen. amiyane tabirlerin en dibinden bir bakınızı verip ruh kaşarlığına değinmek istiyorum:

(bkz: davul belki patlamamış ama tokmağın da değmediği yer kalmamış)

çok da şeyaapmamak lazım özetle.